Leven met een bipolaire stoornis

In mijn blog van 19 januari vertelde ik jullie wat een depressie met mij heeft gedaan. De term bipolair was al wel eens gevallen, maar ontkennen is makkelijker dan accepteren. De afgelopen periode ben ik door een manische periode gegaan gevolgd door een depressie. Dit was het punt om de diagnose te accepteren, medicatie te gaan gebruiken en hopen op betere tijden.

De diagnose

In Nederland kon de geestelijke gezondheidszorg mij niet helpen. Diverse instanties hebben mij afgewezen omdat de combinatie van mijn ´beperkingen´ te moeilijk is.

Achteraf gezien is dit ook de reden geweest dat ik de diagnose complexe ptss en bipolaire stemmingsstoornis ook niet heb willen accepteren. Als dan niemand mij wilt helpen los ik het wel weer zelf op.

Mijn jeugd stond in het teken van geestelijke en lichamelijke mishandeling. Opgroeien met een narcistische vader heeft mij onbewust meer gedaan dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Met de geboorte van onze zoon heb ik in de spiegel moeten kijken en wat ik zag heeft mij gebroken. Door de trauma´s die ik heb opgelopen in de eerste 17 jaar van mijn leven heb ik nu twee ,voor mijn gevoel heftige, diagnoses moeten accepteren.

Terugkijken heb ik hier al in de pubertijd veel last van gehad en ook gedurende de andere onbehandelde jaren heb ik mijzelf en anderen voor de gek kunnen houden. In de afgelopen anderhalf jaar is er bij mij dan ook een vulkaan uitgebarsten vol met emoties die 36 jaar veilig opgeborgen hebben gezeten. De depressie van vorig jaar heb ik voor mijzelf kleiner gemaakt dan dat het was. Alle schommelingen en negatieve gedachtes die ik al die jaren heb gehad heb ik altijd aan mijzelf verweten.

Vanaf jongs af aan heb ik geleerd dat ik de veroorzaker ben van het gedrag en gevoel van de ander. Is iemand boos? Dan ben ik daar de oorzaak van. Is iemand verdrietig? Dan probeer ik dit op te lossen. Problemen van anderen werden mijn problemen. Iedereen willen helpen ten koste van mijn gezondheid.

Een lange weg te gaan

Acceptatie is de eerste stap. Herstellen van mijn bipolaire stoornis zal ik niet. Gelukkig heb ik goede medicatie en een gezin waar ik op kan bouwen. De PTSS heb ik geaccepteerd, maar durf en wil ik nog niet aanvliegen. De onrust in mijn hoofd plus de negatieve gedachtes zorgen ervoor dat het op dit punt voor mij te moeilijk is om mijn jeugd emoties te geven. Er over praten gaat makkelijk, zolang ik er maar zakelijk naar kijk. Geen emoties, haast alsof ik het levensverhaal van iemand anders vertel.

Het is voor mij nog onwerkelijk en niet te accepteren dat ik als kind veel ellende heb meegemaakt. Het erkennen van een slechte jeugd is voor mij erg moeilijk. Er zijn altijd kinderen en volwassenen die het vele malen zwaarder hebben gehad dan ik. Althans zo zie ik het.

Ik had nooit gedacht dat mijn jeugd een bipolaire stoornis zouden ´creeeren´. Er is een kleine kans op erfelijkheid, maar de trigger is nodig om een bipolaire stoornis te ontwikkelen en tot uiting te laten komen. Triggers heb ik zat gehad, nu is het zaak om de triggers te vermijden en rust te creeeren.

Het is ´work in progress´ , maar voor nu is het weer even rustig.

Yasas

Yours Truly